Analiza wiersza A. Feta A: "Jodła zablokowała mi drogę rękawem"

Analiza wiersza Feta jest niezwykle ważna, gdyż ujawnia głębokie uczucia autora, które czytelnik może czuć.

Dzięki twórczości Anatolija Feta powstał nowy kierunek poetycki - dzieła sztuki o małej formie. Jego poezję można nazwać czystą i uduchowioną. W jego wierszach nie ma miejsca na politykę i kwestie społeczne. Światopogląd autora jest przekazywany przez naturę i miłość.

Analiza wiersza A. Fet A: „Jodła zablokowała mi drogę rękawem”

W pracach A. A. Fet zajmuje znaczące miejsce do tekstów krajobrazowych. Pisarz nigdy nie opisywał natury w ogólnych barwach. Subtelnie wyczuwał jej emocje i nastrój, tym samym ożywiając ją.

Później dzieło rosyjskiego poety XIX wieku Anatolija Feta poświęcone było wizerunkowi pięknej Polki Marii Łazych. Autor był bardzo blisko dziewczyny, ale ze względu na jej trudne okoliczności życiowe postanowił przestać komunikować się z ukochaną. Fet długo żałował swojego czynu. Jego zmartwienia pogorszyła śmierć dziewczynki z powodu pożaru.

We wczesnych wierszach Feta czytelnik może poczuć beztroski i wzniosły nastrój autor. Późne prace przesiąknięte są cieniem goryczy i żalu. Wizerunek Marii Łazych wypełnia linie literackie wielu dzieł głębokim znaczeniem.
Pod koniec XIX wieku Anatolij Fet napisał wiersz "Świerk okrył moją drogę rękawem...". Ta praca zakończyła cykl już napisanych spowiedzi do ukochanej. Autor przedstawił ulotny moment, w którym udało mu się przeżyć upragnione dla niego emocje. Natura pomaga podkreślić emocjonalny stres bohatera.
Utrata bliskiej osoby była dla pisarza bardzo trudna i stała się przyczyną jego zaburzeń psychicznych. Za życia Feta nie drukowano wierszy poświęconych Marii Łazych. Dlatego wielu trudno było scharakteryzować jego dziwne zachowanie.
W pracy "Yalina zakryła moją drogę rękawem..." wzmianka o dziewczynce jest bardzo niewyraźna. Dlatego wiersz został dołączony do kolejnego zbioru twórczego i został przedstawiony czytelnikowi przed śmiercią Feta. Osobom, które nie znają okoliczności życiowych poety, trudno będzie dostrzec tajemne znaczenie wypowiadanych słów.
Główny nacisk kładziony jest na teksty w krajobrazie. Opisując naturę, Fet stara się przekazać swoje przeżycia emocjonalne. Zdjęcia ponurego jesiennego lasu są bardzo bliskie nastrojowi autora. Więdnąca natura odzwierciedla przemijanie życia poety. Paliły go własne przeżycia i wyrzuty sumienia.
Burza wiatru odzwierciedla wewnętrzną burzę pisarza. Stał się zakładnikiem własnych myśli i emocji. On sam nie rozumie tego, co czuje: „hałaśliwy, przerażający, smutny i zabawny…”. Jest pełna przeczuć co do zbliżających się ważnych wydarzeń, ma nadzieję, że wydarzy się cud. Nadal wierzy w przypadkowe spotkanie z ukochaną. Tekst utworu można nazwać intymnym.
Zastosowanie technik literackich nadaje poemacie malowniczy charakter. Odnosi się wrażenie, że na obrazie artysty narysowane zostały rymowane linie. Autor skupia się na każdym elemencie lasu. W bardzo nietypowy sposób Fet nadaje świerkowi mocny i majestatyczny wizerunek „...zablokowała mi drogę swoim rękawem”.
Autor wspomina wiatr jako „zwiastun mosiądzu”. Cichy, odległy dźwięk podkreśla fraza „Thinly call the horn”. Natura nigdy nie była dla autora zbiorem przedmiotów. Zawsze emanował potężnymi, magicznymi obrazami. Ale pomimo plastyki obrazów, podczas czytania wiersza pojawia się smutek i współczucie dla bohatera literackiego.
Dźwięk przekazywany autorowi staje się pożądanym przyjemnym komunikatem. Słodki zew usuwa wszelkie lęki psychiczne i napełnia życiem ponure leśne pustkowia. W ostatnich wersach Fet wyraża pragnienie spotkania z ukochaną. Zdając sobie sprawę, że jej już nie ma, nadal żyje nadzieją. Tajemnicze wezwanie brzmi poza czasem i okolicznościami, przykuwając uwagę autora.
Fet nie boi się przejść na stronę wieczności. W nowej sytuacji znajduje wyjście z trudnej sytuacji. Wysuszone liście drzew wywołały tęsknotę, już go nie dezorientują. Serce bohatera przepełnia radość. Wizerunek dziewczyny w tej pracy staje się ratujący. Jednym dźwiękiem potrafiła rozwiać wszelkie wątpliwości i dać na chwilę wyczekiwane uczucie spokoju i szczęścia.
Wiersz ma swoją klarowną, przemyślaną strukturę. Zamiana krótkich zwrotek na dłuższe nadaje podczas czytania szczególny rytm, który można porównać do wahań wiatru czy porywistego oddechu. Aby przekazać dźwięki lasu, Fet używa sybilantów do ekspresji dźwięku: „Wszystko brzęczy i kołysze się, liście wirują u stóp”.
Główny nastrój wiersza wyznacza wiatr. To on towarzyszy udręce autora. Fet wyodrębnia obraz wiatru jako jednowyrazową propozycję, podkreślając tym samym jego ważne znaczenie w tej pracy. W tak krótkim utworze udało się Fetowi zachować rytmiczność, emocjonalność i różnorodność otaczającej przyrody. Stopniowo wzrasta dynamika słów. Początkowa niepewność stopniowo prowadzi do lirycznego uwięzienia.

Fet bardzo zręcznie i dyskretnie wyraża w wierszu swoje przeżycia. Bardzo harmonijnie łączy zjawiska naturalne i stan wewnętrzny osoby. Autor przedstawia się jako tajemniczy i ekscytujący podróżnik życia. Treść pracy można scharakteryzować jako oczekiwanie Feta na własną śmierć.

Rok po napisaniu wiersza autor zmarł. Jego prace dają współczesnemu czytelnikowi możliwość przeniesienia się na chwilę w atmosferę tajemniczej natury. W każdym z opisanych momentów odbija się całe życie. W wyjątkowych wydarzeniach każdy może uczcić coś bliskiego i bliskiego.

Emocjonalnie wiersz można podzielić na dwie części:

Na samym początku pracy autor jest w stanie zamętu. Swoje uczucia stara się rozproszyć w otaczającej nas przyrodzie.
W drugiej części nastrój Feta zmienia się dramatycznie. Zdania z wykrzyknikami podkreślają jego emocjonalny wybuch. Usłyszane „zew miedzianego herolda” zaniepokoiło jego duszę i odebrało mu spokój. To właśnie ta zmiana nastroju, obrazów i skojarzeń powoduje wzrost zainteresowania tą pracą.

Krytycy literaccy podziwiali twórczość Feta. Bardzo trudno jest zachować świeżość i młodość przeżywanych emocji w całym procesie twórczym. Nie zginaj się pod ciężarem samolubnych problemów materialnych i czerp przyjemność ze świata duchowego. Mimo stałego wykorzystania motywów lirycznych, każda praca jest świeża i nieprzewidywalna.

Zastosowanie niestandardowych rozwiązań podczas pisania nadaje pracom niepowtarzalny kolor i żywotność. W zwięzłej formie umiejętnie oddaje głębokie znaczenie i różnorodność ludzkich uczuć. To właśnie ta cecha korzystnie wyróżnia wiersze Feta. Im mniej słów, tym więcej sensu.

Wiersze Feta są wypełnione światłem. Zawsze mają poczucie otaczającego piękna. Aby z pasją prezentować proste rzeczy, konieczne jest posiadanie specjalnego prezentu. Autor jest w harmonii z otaczającym go światem, a to pomaga mu znaleźć nowe inspiracje. Szczere doświadczenia wyrażone przez autora podbiły serca wielu czytelników. Czytaniu wierszy o miłości towarzyszy specjalna muzyka.

Dużym zainteresowaniem cieszyły się również romanse autora. Duchowe bogactwo wewnętrznego świata Feta dobrze oddają jego słowa: „Poeta to właściwie taka osoba, która najwyraźniej, z punktu widzenia osoby postronnej, zawsze tchnie życiem, niezależnie od jego woli”. Autor traktował poezję jako świątynię sztuki, a poecie przypisywał rolę kapłana świątynnego.

Sytuacja życiowa opisana w wierszu "Jodła zablokowała mi drogę rękawem" daje czytelnikowi nadzieję na wyjście z każdej trudnej sytuacji. Nieprzewidziane okoliczności mogą nas przywrócić do życia i zasugerować właściwą decyzję. Musisz umieć docenić każdą chwilę swojego życia, aby później nie żałować bezpowrotnie straconego czasu.