Istnieje opinia, że ​​żyjemy w epoce narcyzów. Praktycznie każdy z nas w różnym stopniu jest skłonny do pobłażania sobie lub samobiczowania, a takie są realia życia społecznego. Rodzice chcą mieć uzdolnione dzieci, młodzi marzą o sukcesie, zbiciu fortuny, sławie, kobiety - o idealnym wyglądzie. Współczesna kultura i wychowanie zachęcają do takich zachowań. Ten materiał opowiada o tym, co współczesna psychologia wkłada w pojęcie narcyzmu i gdzie przebiega granica między zdrową samooceną, pragnieniem wyrażania siebie, zdobywania uznania a patologią, która niszczy życie.

Narcyzy charakteryzują się następującymi cechami.

• Nadmierne poczucie własnej ważności, wyjątkowość i chęć zostania najwybitniejszym w każdej dziedzinie.
• Nierealne fantazje, których przedmiotem może być bogactwo, władza, idealny wygląd czy piękna miłość.
• Wysławianie i przedstawianie swoich zasług i dokonań w świetlistym świetle, z których wiele można po prostu zmyślić. Jednocześnie dochodzi do koncentracji uwagi na negatywnych stronach innych, wyśmiewania się na własną korzyść, w skrajnych przypadkach - nawet do zniewagi.
• Oczekiwanie podziwu ze strony innych i chęć zwrócenia na siebie większej uwagi. Narcyz jest zdezorientowany i zaskoczony, gdy tak się nie dzieje w życiu.

• Poczucie wewnętrznej pustki. Zdarza się, że taka osoba emanuje obojętnością i odrzuceniem. Następnym razem chcę uniknąć bliskiej komunikacji. Arogancja, umiejętność wycofania się lub zakończenia kontaktu w każdej chwili, nieufność – z tym muszą mierzyć się bliscy ludzie w otoczeniu narcyza.
• Idealizacja i natychmiastowa dewaluacja drugiej osoby, jej zasług i pracy. Przekonujące powody dla pierwszego i drugiego narcyza nie są potrzebne. Rzucony z piedestału obiekt dawnego podziwu, natychmiast odnajduje inny ideał, który czeka ten sam los.
• Strach przed poczuciem wstydu. Wysoka ocena własnej osobowości, perfekcjonizm nie dają mu prawa do popełniania błędów i słabości. Zdając sobie sprawę, że w prawdziwym życiu nie spełnia swoich wzniosłych ideałów, z zewnątrz widzi siebie jako bezwartościowego i złego. Ma z tego powodu głębokie poczucie wstydu. A w trudnych chwilach życia wzrasta wrażliwość na upokorzenia i poczucie wstydu.

• Zazdrość jest cechą charakteru, która u narcyza przybiera postać chroniczną. Narcyz może czuć, że czegoś mu w życiu brakuje, podczas gdy inni to mają. Nierozsądnie krytykując, wyrażając litość i pogardę, może próbować zniszczyć obiekt zazdrości. Tacy ludzie są zazdrośni o to, czego chcą, ale kiedy to dostają, natychmiast to dewaluują.
• Nierozpoznawanie negatywnych uczuć. Uważa się za obiekt zazdrości i intryg. W jego oczach ludzie powinni wstydzić się swoich niegodnych myśli i zachowań wobec niego. Ma tendencję do obwiniania innych za swoje porażki.

• Brak reakcji na krytykę. Najmniejsza próba wypowiedzenia uwagi narcyzowi przez innych może wywołać u niego strach lub agresję. Każde negatywne stwierdzenie głęboko boli. Pamięta, wielokrotnie przewija w głowie bolesny moment, kłóci się w myślach, udowadnia coś przeciwnego. Postrzega jako osobistą zniewagę, domaga się skruchy, odrzucenia, przywrócenia sprawiedliwości.

• Brak współczucia dla ludzi. Świat narcyza kręci się wokół jego pragnień i potrzeb. Troszczy się o innych za rzecz oczywistą i nie stara się dziękować ani odpowiadać w naturze. W impulsach duszy może okazać miłosierdzie i natychmiast zacząć być dumnym ze swojej dobroci.
• Polaryzacja stanów. Poczucie wstydu, bezwartościowości, własnej niezdolności i fałszu zastępuje samowystarczalność, wyższość, próżność.
• Dążenie do rywalizacji. Narcyści uwielbiają rywalizować i nieświadomie wywołują to pragnienie u otaczających ich ludzi. Dlatego ważne jest, aby otaczali ich ludzie gorsi od nich jakimikolwiek kryteriami. Zwycięstwo to kolejny powód, by zademonstrować swoją wyższość nad innymi. Nieustannie porównują się z innymi. W wersji uproszczonej robią to mentalnie. Ludzie, którzy zauważyli w sobie ten limit, bardzo cierpią z tego powodu. Wszakże taka cecha charakteru nie odpowiada zasadom moralnym. W skrajnych formach mężczyzna nie toleruje cudzego sukcesu obok siebie, mówi protekcjonalnym tonem, kpi i gada za plecami, poirytowany w związkach.

• ) Rozczarowanie ludzi. W ten sposób chroni się przed bliskimi relacjami, które w podświadomości objawiają się jako ból, trauma.
• Głęboka obojętność na problemy innych osób w zespole. Zwraca uwagę tylko na wyjątkowe, jego zdaniem, jakościowo lepsze od wszystkich innych osobowości. Jest też obojętny na ból bliskich. Życie osobiste, sukcesy zawodowe przyjaciół i znajomych go nie dotyczą. Te drobiazgi życia i codzienności są warte jego uwagi.

Obie płcie są jednakowo podatne na narcyzm, chociaż uważa się, że problem ten występuje częściej u mężczyzn.

Głównym zadaniem człowieka narcystycznego jest zdobycie uznania w oczach innych. Zabiega o osiągnięcia finansowe, zawodowe i społeczne. Jednak nawet z najbardziej wybitnych wyników nie doświadcza satysfakcji i szczęścia. Ambicja popycha do zdobywania nowych wyżyn. Z zewnętrznym sukcesem relacje nie trzymają się. Nie ma emocjonalnego kontaktu z innymi. Traktuje kobiety z pogardą. Cały świat jest tylko dla niego. Zawsze ma rację. Robi to, co chce, nie jest brane pod uwagę z opinią bliskich.

Taki człowiek nie jest w stanie budować silnych więzi rodzinnych. Rodziny są często niszczone. Dzieci najbardziej cierpią z powodu negatywnego wpływu ojca.

Poczucie wewnętrznej pustki narasta z biegiem lat. W wieku 35-40 lat możliwy jest kryzys i tylko specjalista może pomóc wyjść z tego patologicznego stanu.

Kobiecy narcyzm przejawia się w relacjach z dziećmi. Są surowi i nierozsądnie wymagający. Spraw, aby dzieci spełniały ich wysokie oczekiwania. Dąż do wysokich ideałów. Radość, ciepło, prostota są przez nich dewaluowane. W relacjach z bliskimi - wyobcowanie i chłód. Załamania nerwowe u dzieci i poczucie winy przed nimi przeplatają się ze sobą. Takie matki nieświadomie zmuszają dziecko do rezygnacji z własnych potrzeb, pragnień i uczuć oraz realizowania potrzeb dorosłych i wspierania ich samooceny.

Narcystyczne kobiety u mężczyzn wybierają troskliwych, miękkich mężczyzn, pogardzanych z powodu ich słabej woli. Naturalnym pragnieniem takich kobiet jest życie na cudzy koszt. Mężczyźni w ich rozumieniu to gruby portfel, sposób na zaspokojenie wielu potrzeb. Związek dwóch narcyzów, mężczyzn i kobiet, prawdopodobnie nie przetrwa długo. Ciągła walka charakterów i rywalizacja między sobą w absolutnie wszystkim prędzej czy później znudzą się, a małżeństwo się rozpadnie.

W narcyzmie można dostrzec także cechy pozytywne. Ciągłe dążenie do osiągnięć pozwala wdrażać naprawdę wspaniałe i wielkoskalowe pomysły z korzyścią dla społeczeństwa. Zazdrość to doskonały motywator do konkretnych, aktywnych kroków w kierunku celu. Uzależnienie od oceny i opinii innych pozwala być uważnym słuchaczem i być świadomym wszystkich wydarzeń i trendów. Jednak brak poczucia wewnętrznego szczęścia i pełni życia jest ceną, jaką narcyz sprowadza na ołtarz miłości własnej.

Psychologia rozważa dwa główne typy narcyzmu: konstruktywny i destrukcyjny.

Konstruktywny narcyzm jest cechą osobowości dojrzałej. Taka osoba ma odpowiednią samoocenę, wyznacza i osiąga dla siebie ciekawe cele, czuje pełnię życia, kocha i cieszy się związkami. Jest to normalna zdrowa forma oparta na szacunku do samego siebie i akceptacji siebie i innych takimi, jakimi są. Pewność w zachowaniu, świadomość własnych potrzeb i pragnień, wolność od opinii innych ludzi są oznakami zdrowej miłości własnej.

Człowiek wybiera partnera życiowego według własnych upodobań, a nie dla zadowolenia bliskich czy standardów społecznych. Bliska osoba jest obiektem miłości i przyjaźni, a nie środkiem do osiągnięcia samolubnych celów. Zdrowy narcyzm pozwala znaleźć równowagę pomiędzy zaspokajaniem swoich pragnień i potrzeb w stosunku do innych.

Destrukcyjny narcyzm jest psychicznym zaburzeniem osobowości. Osoby będące na drodze do dojrzałości mogą nie mieć jeszcze adekwatnego i pełnego wyobrażenia siebie jako osoby, zależą od opinii innych, nie czują się samowystarczalne, bierne i uległe w życiu. To niedostateczny narcyzm, który nie jest patologią.

w nienormalnej miłości człowieka do siebie i jednocześnie pogardliwym stosunku do innych ludzi, możemy tu mówić o diagnozie. Destrukcyjny narcyzm może przybierać różne stopnie nasilenia. Najbardziej niebezpieczny jest złośliwy narcyzm. Jej przejawy:

• obsesja na punkcie siebie;
• stan wielkości przeplatany atakami bezbronności;
• lekkomyślność;
• superambitność;
• patologiczna zależność od podziwu innych;
• skłonność do wykorzystywania innych ludzi;
• brak empatii i lojalności wobec innych ludzi;
• chciwość, chciwość, gwałtowne zawłaszczanie cudzej własności;
• pozycja osoby, której wszyscy zawdzięczają.

Ci ludzie są ponuro, przygnębieni. Ignorują i naruszają prawa innych ludzi. Może mieć urojeniowe pomysły, różnić się podejrzliwością, podejrzliwością. Ich wyobrażenia o otaczającym świecie i ludziach są zniekształcone w negatywny sposób. Często okazują wściekłość i gniew. Kontrolują wewnętrzny świat swoich bliskich za pomocą agresywnych poleceń psychopatycznych. Nie są w stanie zrozumieć, że sprawiają ból swoim bliskim.

Choroba przybiera najcięższą postać, gdy osoba czerpie przyjemność z emocjonalnej przemocy, próbując bronić się cudzym kosztem. Z zewnątrz konflikt może nie zostać zauważony, a wynik może być smutny dla drugiej strony: od depresji po próbę samobójczą.

Inni narcyści mogą czuć się niekomfortowo i niespokojny. Nieśmiałość, nieśmiałość, zahamowania seksualne kryją marzenia o własnej wielkości i wielkości. Strach przed pozbyciem się tych iluzji uniemożliwia im działanie tak, aby osoby wokół nich ich nie zniszczyły.

Narcyzm może również przejawiać się w chaotycznych, nieczytelnych związkach seksualnych i niezdolności do kochania. Tak rodzą się mężczyźni z kompleksem Don Juana, macho men. W kobiecej postaci przybiera postać śmiertelnych, zimnych, niedostępnych piękności.

Masochizm można czasem dodać do narcyzmu. Takie osobowości widzą siebie jako największych męczenników, stale przebywających w nieszczęśliwych, agresywnych związkach. Doświadczanie cierpienia daje im prawo do poczucia wyższości od wszystkich innych.

Osoby cierpiące na tę chorobę mają słaby system wartości. Po stracie bliskich trudno im wyrazić smutek, spalić i opłakiwać troskę bliskiej osoby. Przebłyski uniesienia zastępuje nuda, irytacja. To nie poczucie winy wobec ofiary może powstrzymać ją przed skrzywdzeniem innej osoby lub popełnieniem czynu nielegalnego, ale strach przed złapaniem i karą.

Uzależnienie lub pasożytnictwo może stać się komplikacją - chęcią korzystania z ludzi, którzy są w stanie im pomóc lub państwa. Bezrobotni narcyzowie mogą być oburzeni ofertą znalezienia pracy.

Problemy z korzeniami sięgają wczesnego dzieciństwa. W warunkach harmonijnej rodziny pojawienie się dziecka sprawia radość. W pierwszych miesiącach życia rodzice czują do niego bezwarunkową miłość. Wszystkie przejawy dziecka wywołują zachwyt i emocje. Na chwilę staje się centrum życia mamy. Zaspokojenie jego potrzeb odgrywa pierwszorzędną rolę. Z czasem świat dziecka się rozszerza. Uświadamia sobie, że wokół są ludzie, z którymi również trzeba dzielić się miłością i uwagą matki. W ten sposób dziecko uczy się kochać.

Matka jest pierwszą nauczycielką miłości. Chłód matki, brak empatii, ciepła i uwagi kształtują patologiczne cechy narcyzmu już w dzieciństwie. Pragnienie uzupełnienia deficytu macierzyńskiej miłości i czułości będzie prześladować taką osobę nawet w wieku dorosłym. Wyobrazi sobie siebie jako centrum wszechświata, jednocześnie ukrywając ból i złość, idealizuje swoich rodziców.

Inną przyczyną rozwoju narcyzmu jest wczesna ocena dzieci. Dziecko otrzymuje ocenę, przywiązuje się do pojęć „dobry” i „zły”. Rodzice nagradzają swoje dzieci miłością i uwagą tylko za sukces. A w przyszłości całe jego życie będzie skoncentrowane na zdobywaniu wysokich wyników. Kiedy dziecku nie daje się zrozumienia, że ​​jest wartościowe w sobie, ale wymaga stałego dowodu, pojawia się narcystyczna trauma.

Narcystyczna matka lub ten sam ojciec wychowują młodego narcyza na swój obraz i podobieństwo. Dziecko nie jest uznawane za odrębną jednostkę, a jedynie służy jako środek do zaspokojenia jego potrzeb i spełnienia ich życzeń. Cechy charakteru, temperament dziecka nie są akceptowane. Uczucia, potrzeby, pragnienia są ignorowane. Uważa się, że nie istnieją. Dewaluacja osobowości. Dziecko jest zmuszone do ciągłego bycia na skraju odrzucenia. Chcąc przeżyć, uzyskać odrobinę ciepła i poczucia bliskości, dziecko, naśladując rodziców, zaczyna dewaluować i odrzucać tę część siebie, którą rodzice potępiają i starają się wykorzenić.

W takim środowisku nie zawsze powstaje osobowość narcystyczna. Śladem takiego wychowania w postaci może być szczególna wrażliwość na wstyd, trudności w utrzymaniu granic w związkach. Ludzie z narcystyczną traumą, tacy jak narcyści, dokładają wszelkich starań, aby zachować poczucie własnej ważności lub po cichu poddać się innym z obawy przed wybuchami gniewu i agresji.

Nadmierna miłość i podziw rodziców dla ich dzieci może zasiać cechy narcystyczne w charakterze dziecka. Można je wychwalać i wychwalać od dzieciństwa. Dorośli boją się, że rozwinie się kompleks niższości, zwłaszcza jeśli dziecko bardzo wcześnie pokazało swoje uzdolnienia lub rodzice mają obsesję na punkcie geniuszu dziecka. Pseudogenius często dorastają w takich rodzinach.

Nadmierna troska rodzicielska i pobłażliwość mogą być również pożywką dla choroby.

Jeśli zauważysz w sobie jakieś oznaki narcyzmu, najlepszą radą jest skonsultowanie się z profesjonalistą, któremu ufasz. Doświadczony psychoterapeuta pomoże zidentyfikować źródło problemu i rozwiązać go w krótszym czasie, niż sam się z nim zmagasz.

Ogromnym plusem jest dbanie o zdrową samoocenę. Zaakceptowanie swoich negatywnych cech charakteru, a jednocześnie uznanie swojej wyjątkowości i talentów pozwoli wyrobić sobie adekwatną opinię o sobie i przestać polegać na ludzkiej mowie. Pomoże w tym samorozwój, medytacja, udział w treningach grupowych.

Jako zaburzenie patologiczne, narcyzm wymaga poważnego leczenia. Aby określić stopień narcyzmu, psychologowie i psychiatrzy stosują określoną metodologię. Jest to test 163 stwierdzeń, z każdym z których musisz się zgodzić lub nie. Dzięki temu możliwe jest określenie poziomu w skali 18-punktowej.

Najtrudniejszą rzeczą dla narcyza jest uświadomienie sobie, że jest przeciętną osobą. Ani wielki, ani mały, ale zwyczajny, któremu nic śmiertelnego nie jest obce. Dużym problemem jest dla niego urzeczywistnienie siebie, własnego „ja” bez złudzeń i fantazji o własnej osobowości. Nie wie, kim naprawdę jest.

Dużą rolę w leczeniu będzie odgrywać otoczenie pacjenta podczas leczenia i jakość otrzymywanego wsparcia. Osoba musi zdobyć doświadczenie osądu nieoceniającego. Potrafi robić haniebne, jak mu się wydaje, rzeczy. Bardzo ważne jest, aby w takich momentach w pobliżu był mężczyzna, który spokojnie go przyjmie z ciepłem i czułością, bez osądzania, bez karania, oskarżania czy wywoływania wstydu. Otrzymując taką uwagę, poczuje się bezpieczny, chroniony i zacznie się otwierać.

kontakt z drugą osobą może być przyjemny. Możesz czerpać przyjemność i radość z ciepłych, przyjaznych i romantycznych relacji. Innymi słowy, terapeuta i krewni będą musieli dać pacjentowi to, czego matka nie mogła dać w dzieciństwie. Oczywiście, uzdrawiając z narcyzmu, nie trzeba rezygnować z aspiracji do wielkich rzeczy, ale fiksacja na nich zniknie, a człowiek odnajdzie w sobie równowagę.

Istnieje inne podejście do leczenia choroby. Nie zawsze jest możliwe, aby pacjent od razu rozpoznał swoją diagnozę. Dlatego bezpośrednie mówienie o narcyzmie w stosunku do siebie może nie dawać rezultatów.

W wewnętrznym świecie takich ludzi często występuje znacząca osoba dorosła: matka, ojciec, mąż, którego charakter ma skłonności narcystyczne. O wiele skuteczniejsze jest rozpoczęcie leczenia od uzdrowienia relacji pacjenta z taką osobą. Specjalista powinien nauczyć pacjenta odróżniania cech patologicznych, narcystycznych manipulacji, do których ucieka się ukochana osoba, i zdrowszej interakcji z nim.

Leczenie patologicznego narcyzmu wymaga długa terapia i być może nie uda się całkowicie pozbyć choroby.

Narcyści są ludźmi głęboko samotnymi, żyją w cierpieniu. Im bardziej świadomy wybór na rzecz pełnego i szczęśliwego życia oraz chęć kroczenia tą drogą ramię w ramię ze specjalistą, tym większe szanse powodzenia.

Warto powiedzieć kilka słów o zapobieganiu chorobom. Wszyscy wiedzą, że chorobie łatwiej jest zapobiegać niż leczyć. Ponieważ problem ma swoje źródło w dzieciństwie, zdrowa samoocena musi być kształtowana w przyszłym dorosłym już od najmłodszych lat.

W związku Ważne jest, aby rodzice ich dzieci:

• zachowali poczucie własnej wartości i niezależności od opinii innych;
• pozwalają dziecku płakać i okazywać negatywne emocje;
• tak po prostu wyznaj dziecku swoją miłość, nie podkreślając urody, talentu, czynu;
• nieczęsto i bez przesady wyrażać aprobatę dla naprawdę godnego zachowania lub rezultatu;
• dać dziecku wiedzę, że ma żyć w społeczeństwie, podczas gdy społeczeństwo nie będzie żyć dla niego.

Jeśli w twoim otoczeniu jest osoba z wyraźnymi oznakami narcyzmu, czy to kolega, szef, krewny, oto kilka wskazówek, które pomogą ci w interakcji z taką osobą.

Przyzwyczajenie narcyzów do dewaluowania, krytykowania i wyśmiewania może być denerwujące. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla siebie w tej sytuacji, to zignorować ją i poprawić swoje umiejętności w wybranym obszarze. Koncentracja na rozwoju swoich umiejętności, odpowiednia ocena własnych zasług i sukcesów zminimalizuje destrukcyjny wpływ narcyza.

Zachowanie narcyza może być odzwierciedlone. Opowiedz mu o swoich osiągnięciach, wiedzy i umiejętnościach, w których jesteś naprawdę silny. Być może w ten sposób uniesiesz się w jego oczach i będziesz komunikować się na równych prawach.

Narcyz nie zawsze jest despota i tyran. Mogą być miłymi i sympatycznymi ludźmi. Niezależnie od tego, czym są, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla siebie i dla nich, jest zaakceptowanie ich takimi, jakimi są, jednocześnie będąc sobą. Dotyczy to zwłaszcza bliskich osób, z którymi łączą się więzy krwi.

Należy unikać komunikacji ze złośliwym narcyzem w środowisku. Jego manipulacje i agresywny nastrój podczas długotrwałej komunikacji mogą mieć na ciebie destrukcyjny i wyczerpujący wpływ.

Poczucie uzależnienia od tego rodzaju osoby jest sygnałem do samodzielnego przejścia przez terapię i uwolnienia się od kontroli takiej osobowości nad swoim wewnętrznym światem. Zwłaszcza jeśli manipulator jest bliską osobą. Tolerowanie, wybaczanie i znoszenie sytuacji nie przyniesie ulgi, nikogo nie uzdrowi i nie rozwiąże sytuacji. Każdy zasługuje na miłość, opiekę i szacunek dla siebie.

I na zakończenie - o jednym niesamowitym fakcie. Naukowcy zbadali przyczyny narcyzmu na poziomie anatomii i stwierdzili różnicę w objętości istoty szarej, stanie kory mózgowej i komórek nerwowych u osoby cierpiącej na narcyzm i osoby zdrowej. Zdrowa osoba ma więcej istoty szarej, a różnice stwierdzono w części mózgu odpowiedzialnej za uczucie współczucia i empatii. Z tego możemy wywnioskować, że kluczem do pomyślnego uzdrowienia pacjenta jest nauczenie go umiejętności kochania.

Więcej o narcyzmie, zobacz następny film