Poliomyelitis - rodzaj choroby, przyczyny, objawy, objawy u dzieci, terapia i powikłania

Dosłownie choroba jest tłumaczona jako zapalenie szarej istoty rdzenia kręgowego. Patologia była znana od dawna, po raz pierwszy wspomniano ją w 14-16 wieku pne. Należy do kategorii ostrych chorób zakaźnych. Czynnikiem sprawczym tej choroby jest wirus polio, który atakuje szarą tkankę rdzenia kręgowego, rzadko - komórki pnia mózgu i podkorowe jądra móżdżku. Znakiem jest zmiana odruchów ścięgnistych, uszkodzenie układu nerwowego z rozwojem powolnego niedowładu i porażenia z powodu zaburzeń neuronalnych ruchowych, chwiejności emocjonalnej.

Co to jest poliomyelitis

Pod pojęciem tej choroby w medycynie rozumie się ostrą wysoce zaraźliwą chorobę zakaźną, wywołaną przez wirus powodujący zapalenie i zmiany dystroficzno-nekrotyczne komórek nerwowych rdzenia kręgowego. W przyszłości, z powodu ich zniszczenia, mięśnie tracą swój ton i mogą zanikać: częściej mięśnie naramienne i mięśnie przedtrzonowe, rzadziej - oddechowe i na tułowiu. W połowie ubiegłego wieku wybuchły epidemie poliomyelitis. Dziś odnotowuje się tylko sporadycznieprzypadki spowodowane masową immunizacją dzieci.

Czynnik poliomyelitis

Choroba wywołuje trzy antygenowe typy polowirusa - I, II i III. Należą do rodziny pikornawirusów i rodzaju enterowirusów. Nazwy serotypów polovirus są następujące:

  • I - Brunhilda (została odkryta przez małpę z takim pseudonimem);
  • II - Lansing (wyróżniony w mieście o podobnej nazwie);
  • III - Leon (mieli chorego chłopca o imieniu Macleon).

Największym niebezpieczeństwem jest pierwszy typ. Powoduje około 85% przypadków choroby polowirusowej. Dzięki odporności na warunki zewnętrzne może być przechowywany w wodzie przez 100 dni, a w opróżnianiu - do sześciu miesięcy. Wirus jest podatny na zamrożenie lub wysuszenie, działanie antybiotyków i soków trawiennych. Czynnik sprawczy ma działanie cytopatogenne. Umiera tylko po ogrzaniu, ogrzaniu, napromieniowaniu promieniami ultrafioletowymi, poddanych działaniu roztworów dezynfekujących, np. Formaliny lub chloraminy.

Okres inkubacji

Szczyt rozkładu choroby występuje pod koniec lata i na początku jesieni. Okres inkubacji wynosi 7-12 dni. W tym momencie następuje reprodukcja wirusa w formacjach limfoidalnych gardła. Polio jest częściej diagnozowane u dzieci i młodzieży. Zainfekowane dzieci w wieku od sześciu miesięcy do 5 lat. Obecnie rejestrowane są pojedyncze przypadki zachorowań. Często są one związane z nieprzestrzeganiem ustalonych warunków szczepienia dziecka. Wszystko to zmniejsza procent warstwy odpornościowej, dzięki czemu szczepy "dzikich" wirusów wnatura nadal krąży.

Klasyfikacja rodzajów chorób

Poliomyelitis to poważna choroba, która ma kilka postaci i gatunków. Klasyfikacja przydziela je na podstawie różnych kryteriów. Są to rodzaj choroby, stopień jej ciężkości i charakter przebiegu. Każdy charakteryzuje się pewnymi objawami i poziomem zagrożenia. Zasadniczo każda forma choroby przebiega w kilku etapach:

  1. Prealityczne. Zajmuje to około 3-6 dni. Po każdych 2-3 dniach może dojść do gorączki. Dodatkowo obserwuje się objawy objawów górnych dróg oddechowych: ból gardła, przekrwienie nosa, nieumarły, suchy kaszel. Możliwa niestrawność, bóle mięśniowe, migrena.
  2. Paralityczny. Trwa od kilku dni do 2 tygodni. Na tym etapie występują paraliż i niedowład. Temperatura już nie wzrasta, zmniejsza się również objawy zatrucia. W zależności od stopnia uszkodzenia struktur rdzenia kręgowego zmienia się lokalizacja niedowładu i porażenia. Po 10-14 dniach pacjent charakteryzuje się kulawizną i innymi objawami zaniku mięśni, które powstają z powodu niedostatecznego unerwienia.
  3. Odzyskiwanie. Czas jego trwania może wynosić nawet kilka lat. Najszybszy wskaźnik odzyskiwania odnotowano w ciągu pierwszych 6 miesięcy. Jeśli tkanka mięśniowa jest głęboko zdumiona, neurony ruchowe w rdzeniu kręgowym są odpowiedzialne za ich śmierć. To sprawia, że ​​proces odzyskiwania jest niemożliwy.
  4. Resztkowe. Jest to etap pozostałych zdarzeń. Charakteryzuje się uporczywym letargicznym paraliżem, przykurczem, atrofią mięśni, osteoporozą ideformacja kości. Po przeniesionej chorobie osoba rozwija odporność na homologiczny typ wirusa. W 30% przypadków występuje niepełnosprawność.

Według typu

Na podstawie tego kryterium rozróżnia się rodzaje, w zależności od tego, czy układ nerwowy wpływa na chorobę, czy też na nią wpływa. Pierwsza grupa obejmuje następujące formy:

  1. Inparparta. To jest zdrowe viassing. Choroba nie objawia się, nie jest diagnozowana. Możliwe jest wykrycie choroby tylko podczas badania wirusologicznego.
  2. Przerwanie (trzewny). Zawiera ogólne oznaki choroby zakaźnej. Objawy neurologiczne są nieobecne. Pacjent skarży się na bóle głowy, kaszel, kichanie, nudności, wymioty, bóle brzucha. Stan przychodzi w normie w ciągu 5-7 dni.

Poliomyelitis z porażką układu nerwowego jest niespotykany i porażający. Pierwsza grupa obejmuje oponę, w której wirus atakuje surowicze błony mózgu. Choroba przebiega według rodzaju surowiczego zapalenia opon mózgowych. Postać ta charakteryzuje się wymiotami, silnymi bólami głowy, gorączką. Wstążka mięśni potylicznych nie jest tak wyraźna, nie występuje nadmierna odrost ścięgna. Choroba trwa 3-4 tygodnie po rozpoczęciu. Do paralitycznych form wielowarstwowości należą:

  1. Kręgosłup (szyjny, klatka piersiowa, lędźwiowa). Charakteryzuje się zmianami w osłabieniu i bólu mięśni, ogólnym lub częściowym paraliżem, któremu towarzyszy dysocjacja białek, słabo wyrażona cytoza. Klęska jest symetryczna. Czasami dochodzi do paraliżu poszczególnych mięśni w całym ciele- forma asymetryczna. Wyrażają się one przez paraplegię, tetraplegię, zespół hemi, monoparezę.
  2. Bulbarna. Towarzyszy mu uszkodzenie narządów oddechowych, zaburzenia mowy, połykanie, aktywność sercowo-naczyniowa.
  3. Pontian. W tej formie występuje całkowita lub częściowa utrata wyrazu twarzy, kac jednego z kącików ust, lagophthalm. Powodem jest niedowład lub porażenie nerwu twarzowego.
  4. Mieszany. Należą do nich formy bulioospiralne, pontoreceptalne, pontoobulbospirinalne. Różnią się one manifestacją objawów kilku rodzajów zmian chorobowych przez polovirus.

Według stopnia nasilenia

Biorąc pod uwagę nasilenie odurzenia i zaburzenia motoryczne, istnieje kilka stopni nasilenia choroby Heinego-Medina. Najważniejsze z nich to:

  1. Łatwo. U wielu pacjentów choroba nie wykazuje żadnych objawów. Następnie mówimy o bezobjawowej postaci polowirusa. Do światła można zaliczyć tryb abortive i inapparent.
  2. O umiarkowanym nasileniu. Charakteryzuje się objawami zatrucia. Mediocretype jest uważane za nie-paralityczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
  3. Ciężki. W przypadku wyraźnego ciężkiego zatrucia na tle zaburzeń motorycznych ma miejsce forma porażenia. Niektóre zmiany mogą być nieodwracalne z powodu śmierci neuronów rdzenia kręgowego.

Ze względu na charakter choroby

Zgodnie z tym kryterium rozróżnia się tylko dwie formy choroby Heinego-Medina. Może mieć gładki przebieg, to znaczy bez bakterii lub innych komplikacji, lub nie gładki, gdy wtórne infekcje są dodawane do choroby lubwystępuje nasilenie przewlekłych patologii. Przykładem konsekwencji jest zastąpienie martwych komórek gruczołową tkanką i bliznowaceniem. Medycyna jest indywidualnie uważane za powikłania postvasktsionalnoy. Jest to zapalenie poliomyelitis związane z szczepionką.

Przyczyny zakażenia

Zakażenie wywołuje jeden z trzech szczepów wirusa poliwirusowego. Jego źródłem są chorzy ludzie lub nosiciele wirusów. Czynniki ryzyka rozwoju choroby Heinego-Medina obejmują:

  • złe ścieki;
  • wielki tłum ludzi;
  • duże przepływy migracyjne z Azji Środkowej i Środkowej;
  • brak zapobiegania szczególnej masie;
  • niewystarczające umiejętności higieniczne u dzieci;
  • niemyte warzywa, owoce i inne produkty zakażone;
  • używanie zanieczyszczonej wody, kąpiel w zanieczyszczonej wodzie;
  • nieprzestrzeganie zasad higieny osobistej (rzadkie mycie rąk);
  • muchy domowe.

W trakcie przesyłania

Szczególnie niebezpieczne są osoby z niewidoczną postacią patologii lub niespecyficznymi objawami bez oznak uszkodzenia układu nerwowego. Wiele osób może zarazić się takimi ludźmi, ponieważ nie są narażeni na izolację. Główne sposoby zakażenia poliomyelitis są następujące:

  1. Fecal-oral. Zakażenie następuje poprzez produkty inseminowane przez patogenne mikroorganizmy. Nosicielami infekcji są muchy. Z tego powodu w krajach tropikalnych choroba jest rejestrowana przez cały rok, aw klimacie umiarkowanym - latem lub jesienią.
  2. Kroplówka. Wirus lub choryPrzydzielaj cząsteczki wirusowe podczas kichania, kaszlu, rozmowy i kału. Ta ścieżka zakażenia jest bardziej niebezpieczna w warunkach bliskiego kontaktu i tylko we wczesnym stadium choroby.
  3. Kontakt. Zakażenie występuje podczas dotykania przedmiotów gospodarstwa domowego lub innych rzeczy, które pozostawiły cząstki wirusa. Sam kontakt nie stanowi szczególnego zagrożenia, ale jeśli higiena nie zostanie utrzymana, wirus może przedostać się do błon śluzowych jamy ustnej.

Pierwotna replikacja wirusa zachodzi w tkance limfatycznej nabłonka jamy ustnej i gardła, jelita, węzłach chłonnych, płytkach śledziony. Dzięki krwiakom i limfogennym drogom dochodzi do śledziony, wątroby, szpiku kostnego. Wirus wchodzi do komórek nerwowych wzdłuż osiowych cylindrów autonomicznego układu nerwowego lub przez barierę krew-mózg. Raz wcielony, narusza syntezę białek i kwasów nukleinowych. Na tym tle jest:

  • naciekanie okołonaczyniowe z komórek glejowych i neutrofili;
  • destrukcyjne i dystroficzne zmiany, które mogą doprowadzić do całkowitej śmierci neuronów;
  • paraliż i niedowład, jeżeli część komórek nerwowych jest zniszczona w skrzydłach rdzenia kręgowego, 1/3-1 /4.

Objawy poliomyelitis

Każda forma zakażenia wirusem polio wydaje się objawowa. W przypadku porażenia występuje niedowład lub paraliż. W przypadku innych postaci bardziej charakterystyczne objawy zatrucia. Ogólne objawy choroby obejmują:

  • gorączka;
  • wysypka;
  • zaburzenie oddawania moczu iopróżnianie;
  • zjawiska kataralne;
  • parestezje, bolesność mięśni;
  • wahania ciśnienia krwi;
  • duszność, duszność;
  • pocenie się;
  • porażenie, niedowład;
  • pogwałcenie fonacji, problemy z połykaniem;
  • porażenie nerwu twarzowego;
  • zespół opon mózgowych;
  • drętwienie kończyn;
  • sinica.

Formularz Inapparant

Tak zwana forma zdrowego nośnika poliowirusa, ale wraz z nim organizm rozwija odporność. Jej niebezpieczeństwo polega na tym, że nie wykazuje żadnych objawów. Z tego powodu można go wykryć dopiero po specjalnej diagnozie. Ze względu na złożoność wykrywania, postać niewidoczna jest ważna w epidemiologii choroby Heinego-Medina.

Nieudana forma

Występuje z objawami charakterystycznymi dla ostrych zakażeń wirusowych dróg oddechowych. Na tle objawów niedoboru górnych dróg oddechowych występuje niewielka dysfunkcja jelit. Całkowite wyleczenie następuje w ciągu 3-7 dni. Podczas choroby pacjent skarży się na następujące objawy:

  1. Ból, suchość w gardle. Dostarczenie dyskomfortu, ale niezbyt wyraźnego. Po dodaniu wtórnej infekcji możliwe jest pojawienie się ropnych ognisk.
  2. Wymioty, nudności. W związku z tym jedzenie często występuje po nim.
  3. Wyrażona potliwość. Zauważono to w okolicy szyi i skóry głowy, wskazując na porażkę autonomicznego układu nerwowego.
  4. Podwyższona temperatura. Jest poprzedzony dreszczami. Ponadto temperatura wzrasta do 38-38,5 stopni.
  5. Ból brzucha. Ma inną lokalizację, nosibolący charakter.
  6. Kichanie. Występuje lekkie zatkanie nosa, wodnisty zrzut.

Meningeal

Imponuje surowicze błony mózgu, więc przepływ przypomina serous zapalenie opon mózgowych. Choroba trwa około 3-4 tygodni, objawiając się ogólnymi objawami zakażenia i następującymi objawami:

  1. Ostry ból głowy. Jest bardzo silna, ma inną lokalizację i nie zmniejsza się nawet w spoczynku lub po przyjęciu leków przeciwbólowych.
  2. Wymioty. Nie wiąże się to z jedzeniem, nie przynosi ulgi nawet po ataku.
  3. Odrodzenie mięśni potylicznych. Wykryty przez ruch biernej głowy do przodu. Jeśli broda nie dotyka klatki piersiowej, oznacza to podrażnienie błon.
  4. Objaw Kerniga. Okazuje się, że zginając nogi w stawie kolanowym i biodrowym pod kątem prostym. Przy dalszym rozszerzaniu odczuwa się silny ból i obserwuje się odruchowe skurcze mięśni biodrowych.

Paraliż

Ta forma jest mniej powszechna w innych i jest uważana za najbardziej niebezpieczną z powodu możliwych komplikacji. Biorąc pod uwagę stopień zajętości ośrodkowego układu nerwowego, porażające zapalenie jelit może występować w następujących typach:

  1. Spin. Towarzyszy temu letargiczny, urazowy porażenie obwodowe, atonia, arreksja i atrofia mięśni. Asymetrycznie pokrywają kończyny, co odróżnia polovirus od zapalenia poliradikuloneuritis, gdy występuje porażenie w częściach dystalnych.
  2. Boulevard. Najniebezpieczniejszy typ polio, który dotyka tułowiardzeń kręgowy W wyniku tego dochodzi do naruszeń mowy i połykania, zatkania nosa, duszności, pobudzenia psychomotorycznego, uogólnionej hipotonii, zaburzeń hemodynamicznych. Bez odpowiedniej pomocy paraliż opuszkowy może doprowadzić do zgonu w ciągu 2-3 dni.
  3. Pontoon. Kiedy utracie ruchów mimicznych nie towarzyszy ból nerwu twarzowego. Nie obserwuje się również zaburzeń percepcji smaku i wyraźnego łzawienia.
  4. Mieszany. Towarzyszy temu kilka symptomów charakterystycznych dla różnych postaci polio.

Rozpoznanie choroby

Choroba Heinego-Medina stanowi poważną chorobę, dlatego wymaga leczenia obowiązkowego. Odpowiednia terapia jest zalecana przez lekarza chorób zakaźnych po właściwej diagnozie. Opiera się na badaniach laboratoryjnych. W pierwszym tygodniu zakażenia wirus polio pojawia się w wydzielinie nosogardła, aw drugim - w masie kałowej. Wykrywanie patogenu w płynie mózgowo-rdzeniowym jest niezwykle rzadkie. Pierwszym z nich jest ogólne badanie krwi, które pomaga wykryć podwyższone ESR, które jest charakterystyczne dla stanu zapalnego w organizmie.

Badania laboratoryjne

Najważniejsze w diagnozie choroby Heinego-Medina są testy laboratoryjne. Wykorzystywane są zarówno proste, jak i specjalne analizy. Pierwsza grupa badań uniemożliwia dokładne rozpoznanie, ale nawet na wczesnym etapie może nawet podejrzewać chorobę Heinego-Medina. Dokładniejsze są specjalne techniki, takie jak:

  1. Analiza immunoenzymatyczna. Znajduje się w wykryciu antygenów wirusa w alkoholu lubkał
  2. Analiza wirusologiczna. W ciągu 2 dni kał pacjenta i alkohol bada się pod kątem obecności wirusa w kulturach biologicznych. W tym celu filtrat z kałem pacjenta jest leczony antybiotykami, a następnie infekowany hodowlą komórek FEC.
  3. Metoda serologiczna lub diagnostyka retrospektywna. Polega na określeniu reakcji neutralizacji (RN) i wiązaniu dopełniacza (RS). Pomagają one wykryć przeciwciała przeciwko polio w wątrobie i krwi. Analizę przeprowadza się za pomocą testu kolorystycznego. W parach surowicy krwi pomagają wykrywać przeciwciała.

Metody IFA i RSC

Test immunologiczny jest nowoczesnym rodzajem testu laboratoryjnego, który wykrywa we krwi obecność specyficznych przeciwciał lub antygenów wirusa. W rezultacie możliwe jest nie tylko rozpoznanie choroby, ale także określenie stadium. Analiza daje wyniki ilościowe i jakościowe. Kluczowe cechy testu immunologicznego:

  • Krew do badań pobierana jest z żyły łokciowej na nosie;
  • przed analizą konieczne jest poinformowanie lekarza o poprzednich lekach;
  • w trakcie badania pacjent odczuwa normalny test biochemiczny;
  • wynik można uzyskać w ciągu 24 godzin po badaniu;
  • Wykrywanie wysokich mian lgM sugeruje obecność infekcji w organizmie.

Ważną rolę w diagnostyce odgrywa i uzupełnienie wiązania (RSK). Jest to serologiczna metoda badania o tej samej czułości, która jest charakterystyczna dla opadów atmosferycznych,neutralizacja i aglutynacja. Podczas badania wykorzystywane są dwa systemy antygen-przeciwciało: pierwszy jest specyficzny, drugi jest orientacyjny. Do analizy wykorzystuje się 5 komponentów:

  • ciała wskaźnikowe (hemolizyny królicze);
  • zdiagnozowany antygen;
  • przeciwciała diagnostyczne;
  • wskaźnik antygenów (czerwone krwinki z owiec);
  • uzupełnienie.

Po interakcji antygenu i przeciwciał, dopełniacz jest związany, ale utworzony kompleks można wykryć wizualnie. W celu wskazania stosuje się surowicę hemolityczną. Uczula czerwone krwinki na działanie dopełniacza, w obecności którego dochodzi do ich lizy (hemolizy). Jeśli nie, to antygen odpowiada przeciwciału - wynik dodatni. W przeciwnym razie nie ma dopasowania, co oznacza odpowiedź negatywną.

Diagnoza różnicowa metodą PCR

Metoda reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) służy do określenia, czy wirus należy do szczepionki, czy "dzikiego" szczepu. Jest to eksperymentalne badanie biologii molekularnej. Jego efektem jest znaczne zwiększenie małych stężeń niektórych fragmentów DNA w materiale biologicznym. Jako ostatnia należy użyć płynu mózgowo-rdzeniowego, wypłukiwania nosogardła lub kału. Analiza pomaga wykryć mikroby nawet na niskim poziomie ich DNA.

Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego i nakłucia lędźwiowego

Wartością diagnostyczną i terapeutyczną w wykrywaniu choroby Heinego-Medina jest nakłucie lędźwiowe. Jest to specjalna procedura, którabada płyn mózgowo-rdzeniowy. W przypadku jej ogrodzenia, przebicie odbywa się w odcinku lędźwiowym. Pacjent leży na boku lub siedzi z silnym pochyleniem do przodu. Po dezynfekcji i znieczuleniu miejsca nakłucia pomiędzy 3 a 4 lub 2 i 3 kręgami do dolnej części pleców wprowadzana jest długa igła. Gromadzi około 5-10 ml płynu mózgowo-rdzeniowego. Jest badany pod kątem zawartości białek, glukozy, leukocytów-neutrofili i patogenów lub komórek.

Leczenie poliomyelitis

Medycyna wciąż nie może zaoferować swoistego leczenia antywirusowego w przypadku polio. Używana jest tylko terapia objawowa. Pacjent potrzebuje hospitalizacji. Aby zapobiec rozwojowi powikłań w kościach i stawach, pacjentowi należy zapewnić całkowity odpoczynek. Aby usunąć niektóre oznaki choroby, należy:

  • leki przeciwbólowe i przeciwzapalne;
  • środki uspokajające;
  • witaminy;
  • oddychające analeptyki;
  • preparaty odwadniające;
  • żywienie za pomocą sondy nosowo-żołądkowej z dysfagią;
  • sztuczna wentylacja płuc z porażeniem narządów oddechowych.

Sparaliżowane kończyny powinny być odpowiednio dobrane. Nogi są równoległe, kolana i biodra lekko zginają. W tym celu umieszczone są miękkie rolki. Aby stopy były prostopadłe do nóg, są mocowane za pomocą gęstych poduszek położonych pod stopami. Ramiona należy zgiąć pod kątem 90 stopni w stawie łokciowym i rozcieńczyć wzdłuż boków.

Podczas wyzdrowienia pokazano pacjentówterapeutyczne ćwiczenia fizyczne, masaże i zabiegi fizjoterapii. Po 1,5-2 miesiącach konieczne jest noszenie butów ze wzmacniaczem. Ważnym warunkiem rehabilitacji jest obserwacja ortopedy. Po całkowitym wyzdrowieniu pacjent powinien otrzymywać regularne leczenie uzdrowiskowe. Przy efektach szczątkowych operację ortopedyczną wykonuje się w postaci:

  • ścięgno-mięśniowy plastik;
  • chirurgiczna korekcja skoliozy;
  • tenomotomia;
  • tenodesis;
  • artroza i artrodeza stawów;
  • resekcja i osteotomia kości.

U dzieci

Młodzi pacjenci leczeni są w szpitalu z powodu pacjentów zakaźnych. Leczenie w nich jest skomplikowane, ponieważ choroba może być związany z śródmiąższowym zapaleniem, niedodma płuc, zapalenie płuc, krwawienia z przewodu pokarmowego. Ogólnie leczenie dzieli się na kilka etapów w zależności od stadium choroby:

  1. Mowy wstępne. Wymagany jest ścisły odpoczynek w łóżku, aby ułatwić przebieg choroby. Na tym tle podaje się leki przeciwgorączkowe, przeciwbólowe, nasenne, przeciwhistaminowe i uspokajające. Przeciwko oznakom opon mózgowych stosować terapię odwadniającą z lekami moczopędnymi, takimi jak lasix, siarczan magnezu, roztwór glukozy.
  2. Paralityczny. Aby uniknąć wczesnego przykurczu i deformacji kończyn, należy je umieścić we właściwej pozycji. Leczeniu ortopedycznemu towarzyszy stosowanie leków przeciwbólowych, procedur termicznych. Kiedy oddychanie jest zaburzonePacjent zostaje umieszczony w resuscytacji.
  3. Uzupełniający. Rozpoczyna się od 3-4 tygodni choroby. Odzyskiwanie zapewnia podawanie leków, które stymulują przenoszenie impulsów nerwowych w synapsach i przewodnictwie nerwowo-mięśniowym. Procedury fizyczne, takie jak kąpiele parafinowe, błotne i lecznicze są obowiązkowe.
  4. Resztkowe. Towarzyszą mu masaże, fizjoterapia, gimnastyka medyczna i mechanoterapia. Jeśli to konieczne, wykonywane jest leczenie chirurgiczne ortopedyczne.

U dorosłych

Leczenie choroby u dorosłych odbywa się według tego samego schematu. Wirus poliomyelitis wymaga zgodności w pierwszych 2 tygodniach leżenia w łóżku, ponieważ w tym czasie może wystąpić paraliż. Aby zmniejszyć ryzyko ich rozwoju, pacjent musi ograniczyć aktywność ruchową. Następujące kategorie leków pomagają złagodzić objawy choroby:

  • Niesteroidowe leki przeciwzapalne - Diklofenak, Ibuprofen, Movalis;
  • nootropics - Piracetam, Encephobol;
  • w postaci oponowej - siarczan magnezu i diuretyk;
  • witaminy z grupy C i B;
  • leki przeciwbólowe - Spasmolgon;
  • leki przeciwdepresyjne - sertralina, fluoksetyna, paroksetyna;
  • środki uspokajające - Diazepam.

Zapobieganie i szczepienia

Środki zapobiegawcze mają na celu zapobieganie epidemii tej choroby. Są podzielone na niespecyficzne i specyficzne. Pierwsza grupa obejmuje solidne procedury i zwiększoną odporność na infekcje. W tym celu użyj hartowania, poprawneodżywianie, terminowa rehabilitacja chronicznych chorób zakaźnych i regularne ćwiczenia. Szczególne zapobieganie poliomyelitis to terminowe szczepienia w dzieciństwie, które przeprowadza się zgodnie z następującym schematem:

  • pierwsza procedura - w wieku 3 miesięcy, tak jak przed immunizacją przezoponową uzyskaną przy urodzeniu;
  • dalej - jeszcze 2 razy w odstępie 45 dni (w 4,5 i 6 miesięcy);
  • ponowne szczepienie - w ciągu 18 i 20 miesięcy, w wieku 7 i 14 lat.

Inaktywowana szczepionka przeciw polio (IPV)

Pierwsze dwa etapy immunizacji przeprowadza się przy użyciu inaktywowanej szczepionki, którą wstrzykuje się przez wstrzyknięcie w udo lub pośladek. Lek jest zawiesiną zabitych, to znaczy nieżywotnych cząstek wirusa zapalenia mózgu i rdzenia. Podaje się go podskórnie lub domięśniowo dzieciom poniżej 1 roku życia lub osobom z upośledzoną odpornością. Schemat szczepień: po 3, 4, 5 i 6 miesiącach od urodzenia. Powikłania występują bardzo rzadko - około 0,01% przypadków.

Wśród działań niepożądanych są zaburzenia czynności jelit, rozstrój żołądka, przekrwienie, łagodna wysypka, naciekanie, zaczerwienienie skóry w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie poliomelitis związane z szczepionką. Ponowne szczepienie jest wymagane co 5-10 lat. Przeciwwskazania do podania tej szczepionki to zmniejszenie stężenia hemoglobiny i nadwrażliwość na:

  • polimyksyna;
  • streptomycyna;
  • neomycyna.

doustna szczepionka przeciw polio (OPV)

Jest płynną postacią preparatu do podawania doustnego, w przeciwnym razie - spada z powodu polio. Nie zawierajązabitych i żywych atenuowanych poliowirusów. Krople są odpowiednie do drugiego i trzeciego szczepienia i ponownego szczepienia zdrowego lub wysokiego ryzyka zakażenia dzieci chorobą Heinego-Medina. Użyj kropli do spożycia doustnego. W wyniku zastosowania na terytorium Rosji rocznie występuje 12-16 przypadków niechlujnego paraliżu. Przeciwwskazania do stosowania to niedobory odporności. Opcje użycia żywej szczepionki:

  • po pierwszych 3 miesiącach szczepienia, jeżeli istnieje wysokie ryzyko zarażenia się przez niewykrojone dzieci;
  • w innych przypadkach - tylko w przypadku ponownego szczepienia.

Wideo

Informacje zawarte w tym artykule mają charakter informacyjny. Materiały artykułu nie wymagają niezależnego leczenia. Tylko wykwalifikowany lekarz może zdiagnozować i udzielić porady dotyczącej leczenia na podstawie indywidualnych cech konkretnego pacjenta.