Zdrajca zdradza przede wszystkim siebie: argumenty za dziełami, eseje, przykłady z literatury
W tym artykule zostanie omówiony ważny i głęboki temat — zdrada.
Zdrada jest nikczemna i nikczemna. Ale dlaczego Plutarch nakreślił paralelę między zdradą kogoś a zdradą samego siebie? Jak to możliwe? W końcu człowiek w większości przypadków działa w oparciu o własne interesy, to o jakiej zdradzie możemy mówić w stosunku do siebie? Spróbujmy zrozumieć ten temat.
Indywidualność kontra bezosobowość
Zdradzenie siebie to wyrzeczenie się siebie jako osoby, indywidualności. Człowiek otrzymuje bardzo dużo i musi sam chwytać nowe rzeczy, pokonywać przeszkody i szczyty, właśnie dzięki właściwościom swoich najlepszych cech. Przestając być osobą, osoba traci również swoje indywidualne cechy, staje się „szarą masą”, bez twarzy i nudną.
Czy odmowa samodoskonalenia, rozwoju duchowego i moralnego nie jest zdradą własnych interesów? A zdradzając siebie, człowiek nie ma nic do stracenia - stracił wszystko, co mógł. Czy zatem powinniśmy się dziwić, że zdrada drugiej osoby (kraju, drużyny, rodziny itp.) staje się dla niego naturalna?
Osoba deprecjonowana jako osoba, niestety nie myśli już o kategoriach moralnych.
Wybieramy, jesteśmy wybrani
Tylko rodzice i Ojczyzna nie są wybierani. Wszystkie nasze inne relacje są naszymi świadomymi wyborami. Sami wybieramy, z kim się przyjaźnić, kogo kochać, z kim się komunikować, a z kim nie.
I to jest nasz wybór, że zdradzamy przede wszystkim zdradzając drugiego. Nawiasem mówiąc, czasami zdradzani są zarówno rodzice, jak i Ojczyzna. I tutaj mówimy już o innym wyborze: czyje interesy postawić powyżej: własne czy inne. W każdym razie wybór na korzyść zdrady zawsze kończy się zniszczeniem własnej osobowości.
Być albo nie być?
Zdrada niszczy duszę. Mimo to niektórzy ludzie po pochowaniu kogoś nie odczuwają wyrzutów sumienia, zawsze na sercu pozostaje osad, choć często zmuszamy się, by nie zwracać uwagi na te wyrzuty sumienia, wmawiając sobie, że działamy we własnym interesie. Te doświadczenia psychiczne mogą pomóc człowiekowi w przyszłości, gdy ponownie stanie przed dylematem: zdradzić lub postępować zgodnie z sumieniem.
A związek ten jest wprost proporcjonalny, im częściej osoba dokonuje wyboru na korzyść sumienia, czystszy i jego wewnętrzny świat jest pełniejszy. I wzajemnie. Okazuje się zatem, że zdrada dotyka przede wszystkim zdradzoną osobowość.
Jest kowalem własnego szczęścia
Czy osoba poniżona w oczach otaczających go osób może szanować siebie? Czy można mówić o samowystarczalności i samozadowoleniu, od których odwrócili się bliscy?
Łotrzyk nie może być szczęśliwy, to naturalne. A dobrowolna odmowa szczęścia, stanu psychicznego spokoju i równowagi jest równoznaczna ze zdradą samego siebie.
Wypij swoją truciznę prokuratorze Poncjusz Piłat
Literatura jest odzwierciedleniem życia. Dlatego dzieła literackie mogą służyć jako przykłady potwierdzające słuszność opinii Plutarcha.
- Przypomnijmy sobie, jak Erast, bohater „Biednej Lizy” Karamzina, zdradził miłość czystej dziewczyny, a potem przez całe życie uważa się za mordercę. Pozbycie się spokoju i szczęścia do końca życia z własnej woli jest żywym przykładem zdrady samego siebie.
- Albo Pieczorin z Lermontowa - czy nie zniszczył się zdradą, zamieniając się w cynika?
- Wyrzuty sumienia, które Poncjusz Piłat do końca życia, a nawet po śmierci, krew na jego oczach to nie tylko odpłata za zdradę Jeszuy, to także zemsta zniszczona świadomość, utracone ego - być może tak zinterpretował obraz prokurator Bułhakow, pracujący nad "Mistrz i Małgorzata".
- Najdobitniejszego dowodu słuszności stwierdzenia o związku zdrady z kimś dostarcza Szekspir w "Hamlecie".
- Przypomnijmy Poloniusza, który uczył Laertesa i twierdził, że tylko będąc wiernym sobie można być wiernym innym. A w swoim dziewiątym sonecie Szekspir powtarza, że zdradza siebie, nie kochając nikogo na całym świecie.
- Pocałunek zdrajcy Judasza - najsłynniejszego zdrajcy świata, którego imię wymawia się z pogardą do dziś - Judasz Iskariota cenił swoją duszę za cenę niewolnika - trzydzieści srebrników, który stał się zdrajcą wyłącznie z chciwości (bo nie było oskarżeń przeciwko Chrystusowi).
- I, jak mówią kapłani, dokładnie z tej zawiści, ambicji i innych ciężkich grzechów wyrosła zdrada.
Każdy z nas pozostając wolnym, musi jednocześnie kierować się w swoich działaniach poczuciem odpowiedzialności. I znowu wybór to pozostać sobą lub stanąć po stronie tak kuszącego i kuszącego zła.
Judasz dokonał wyboru - i został zabity przez pustkę stworzoną w nim przez zdradę. A trzydzieści srebrników stało się nie tylko ceną zdrady, ale także kosztem utraty sumienia, honoru i samego siebie.
