How Beggars Live in the USA: Kryteria definiowania amerykańskiej biedy. Ubóstwo w Ameryce: czy naprawdę jest takie złe?
W tym artykule przyjrzymy się informacjom o żebrakach w Ameryce.
Według sondażu przeprowadzonego przez System Rezerwy Federalnej, prawie połowa (dokładnie 44%) Amerykanów twierdzi, że nie ma wystarczająco dużo pieniędzy, aby pokryć stratę. w wyniku niezwykłego wydarzenia. Przejdźmy do liczb, które uwzględniają liczbę ubogich ludzi w Stanach Zjednoczonych, zwanych Census Bureau.
Jak żyją żebracy w USA: kryteria określania ubóstwa Amerykanów
Dają obraz ubóstwa w różnych grupach demograficznych, weź pod uwagę strukturę rodziny, kategorię wiekową, rasę i inne punkty. Kryterium ubóstwa to porównanie jego dochodów (bez podatków) z potrzebami wyznaczonymi pojęciem „prógu ubóstwa”.
- Skład rodziny i liczba w niej osób jest głównym czynnikiem dla 48 poziomów progu ubóstwa. Innymi słowy, w dużej rodzinie uwzględnia się dochód każdego z jej członków, jeśli dana osoba mieszka sama, uwzględnia się tylko jego dochód osobisty. Jednocześnie oficjalne statystyki nie uwzględniają budżetów „związków nieoficjalnych – współżycia bez małżeństwa, rodzin jednopłciowych (nawet oficjalnie zarejestrowanych).
- Jak już wspomniano powyżej, przed opodatkowaniem uwzględnia się jedynie „brudny” dochód. Dlatego też zasiłki, zasiłki mieszkaniowe są poza zasięgiem wzroku (mowa np. o bonach żywnościowych, dopłatach mieszkaniowych, dodatkach od pracodawcy).
- Nie obejmuje ulg podatkowych przeznaczonych na pomoc osobom o niskich dochodach. Oznacza to, że nie są brane pod uwagę świadczenia socjalne w portfelu rodziny.
To podejście do statystyk ubóstwa doprowadziło do zaproponowania innej techniki, która bierze te czynniki pod uwagę. Można więc powiedzieć, że określenie rzeczywistego poziomu ubóstwa jest dość trudne. Ale średnio, biorąc pod uwagę błędy, można wywnioskować następujące liczby:
- dochód w wysokości 24 563 zł rocznie jest limitem dla rodziny ma cztery osoby
- dla trzech osób, ta kwota wynosi 19 105 $.
- dwa 15 569 $ i dla jednego - 12 228 $.
Według statystyk około 13% Amerykanów żyje w ubóstwie linia Pod względem demograficznym można zauważyć, że kobiety samotne lub wychowujące dziecko bez męża na tle mężczyzn lub małżeństw znacznie częściej zaliczają się do kategorii ubogich - około jednej trzeciej z nich.
- Jeśli mówimy o kwalifikacjach wiekowych, to osoby w wieku 18-64 lata są uważane za sprawne, dla których głównym źródłem dochodu jest wynagrodzenie. Osoby powyżej 65 roku życia to starsza populacja, która może liczyć na wypłaty emerytury. Według statystyk osoby starsze żyją lepiej: jeśli odsetek ubogich wśród pracujących wynosi 11,6%, to w starszej kategorii wiekowej spada do 9,3%.
- Obecność i zróżnicowanie rasowe. Tak więc 22% czarnoskórych jest biednych, za nimi plasują się Latynosi (19,4%), Azjaci (10,1%) i 8,8% białych.
- Posiadanie pracy nie gwarantuje, że dana osoba uniknie ubóstwa, a jedynie oznacza mniejsze prawdopodobieństwo. Ponownie, według statystyk, 38,4% zatrudnionych osób w USA żyje poniżej granicy ubóstwa.
Ubóstwo w Ameryce: dobre czy naprawdę zła sytuacja?
Jednak „amerykańska bieda” jest pojęciem szerokim. Nieustanne statystyki pokazują, że zdecydowana większość rodzin z kategorii ubogich posiada samochody, klimatyzatory, używa kuchenek mikrofalowych i komputerów z dostępem do Internetu oraz ogląda telewizję satelitarną. Telewizory plazmowe nie są w nich rzadkością.
- Na ubóstwo Amerykanów nie ma też wpływu żywność. Według badań tylko około 3-4% ubogich rodziców twierdzi, że ich dzieci są głodne. 17-18% uważa, że są niedożywione.
- 96% rodziców twierdzi, że ich dzieci nigdy nie były głodne. Potwierdzają to badania, w których odnotowano, że dzieci z rodzin ubogich i te należące do klasy średniej spożywają w przybliżeniu taką samą ilość minerałów, białek i witamin.
- Warunki mieszkaniowe dla biednych Amerykanów są również stosunkowo dobre. Statystyki pokazują, że na 25 biednych osób przypada jedna osoba, która tymczasowo traci dom. Mniej niż 10% posiada przyczepę domową, prawie połowa domów lub kamienic, nieco mniej - mieszkania. Ponadto większość takich rodzin dysponuje dwoma lub więcej pokojami na osobę.
- Dla porównania: to więcej niż przeciętny Szwed, Francuz czy Anglik. Jednocześnie około 20% korzysta z mieszkań wynajmowanych przez rząd, a ponad 40% wynajmuje lokale bez pomocy państwa.
- Schroniska dla bezdomnych, utrzymywane przy pomocy państwa i datków charytatywnych, są czasem przeznaczone dla 800 osób. Osoby te mogą korzystać z usług medycznych, uprawiać sport, dzieci mogą chodzić do przedszkola, jest nawet pomieszczenie dla ich zwierząt.
Wszystko na świecie jest względne, łącznie z ubóstwem. W głośnym raporcie specjalnego sprawozdawcy ONZ Philipa Alstona podkreśla się, że około 40 milionów Amerykanów żyje poniżej granicy ubóstwa. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik 13-14% (mówimy oczywiście o liczbie osób żyjących poniżej granicy ubóstwa) łączy USA i Rosję, wskaźnik ubóstwa we Francji jest na tym samym poziomie, a jeśli mówimy o krajach Unii Europejskiej jako całości, — a nawet więcej, 17%.
To, co w Ameryce liczy się jako ubóstwo, zostało opisane powyżej. Aby uzupełnić obraz, dodajmy fakt, że około połowa osób ubogich korzysta z lokalnego lub federalnego ubezpieczenia zdrowotnego, prawie wszystkie (90%) dzieci ubogich otrzymują bezpłatne posiłki w szkołach, a istnieją specjalne programy dla osób ubogich. tych, którzy są całkowicie leniwi i naprawdę chcą zwiększyć swoje dochody, które pozwalają opanować nowy zawód. Co więcej, te programy są bezpłatne.
Kolejna kwestia: bezdomni na ulicach. Według statystyk, co dwusetny Amerykanin został bezdomny w tym czy innym momencie swojego życia. Około jedna trzecia z nich to nastolatki, prawie 40% to słaba połowa ludzkości, a mniej więcej tyle samo jest niepełnosprawne. Ponadto są to tylko oficjalne statystyki opracowane na podstawie danych o tych, którzy aplikowali i rejestrowali się w schroniskach.
Władze muszą rozpoznać to zjawisko i rozwiązać ten problem, choćby dlatego, że bezdomni bardzo dewastować budżety. Na przykład ponad 30 000 dolarów rocznie wydaje się na przetrzymywanie jednego aresztowanego bezdomnego w celi, jego leczenie, pracę gliniarzy itp. Pomnóż przez liczbę bezdomnych (i mierzymy ją co najwyżej przez trzy miliony) – możesz sobie wyobrazić, jak „korzystni” są bezdomni dla państwa.
